– Czy może mi pan powiedzieć, gdzie on teraz przebywa?

– Nie.

– Tego się obawiałam – odparła z rezygnacją. Zapadła chwila głębokiego milczenia.

– Dlaczego pani go szuka?

– To już moja sprawa. – Westchnęła i chwyciła głęboki oddech; poczuła na swych falujących piersiach uważny wzrok mężczyzny.

– Czyżby sam panią wezwał do siebie?

Znów w sercu Rachel wezbrała gorycz, ponieważ Brian nigdy nie wystąpił z taką propozycją. Tak jakby przez te wszystkie lata po prostu nie chciał ich widzieć… Señor de Riano miał prawo myśleć inaczej. Zauważyła, że niecierpliwie czeka na odpowiedź.

– Nie – przyznała posępnie i potrząsnęła głową.

Ten nagły ruch przyniósł nieoczekiwany i całkiem niepożądany skutek: świat zawirował jej przed oczami, zachwiała się na nogach i niechybnie by upadła, gdyby Vincente de Riano nie popisał się zadziwiającym refleksem. Stanowczym ruchem ujął ją pod ramię, ale ona – oszołomiona własną słabością w równym stopniu, co jego siłą, oraz dreszczem, który nieoczekiwanie przeszył jej ciało – usunęła się trwożnie spod jego ramienia. Gdy nieśmiało spojrzała mu w oczy, dojrzała w ich ciemnej głębi zastanawiające błyski.

– Ale mimo wszystko pani przyjechała… – podjął z lekkim zniecierpliwieniem.

– Przyjechałam. – Wiedziała, że łzy wiszą jej na rzęsach i za chwilę nieubłaganie spłyną po policzkach. Do licha! Spuściła wzrok. – Nasza matka zmarła nagle na zapalenie płuc… – Głos jej zadrżał. Nerwowo zwilżyła wargi, czując, że señor de Riano uważnie studiuje jej twarz.

– Brian jeszcze o tym nie wie. List, który do niego wysłałam pod adresem kurii biskupiej w Sewilli, został mi zwrócony.

Pamiętała ten bolesny skurcz w sercu, kiedy zobaczyła adnotację na dole koperty: adresat nieznany. Pocieszyła się myślą, że listu nie doręczono, ponieważ nie zadano sobie trudu, by szukać nikomu nie znanego cudzoziemca, ukrytego w jednym z górskich klasztorów. Przywiozła teraz ten list ze sobą na wszelki wypadek. Gdyby nie odnalazła Briana, pragnęła zostawić list u przeora klasztoru, w nadziei, że ten przekaże go przy okazji jej bratu.

Napisała go w dniu pogrzebu matki, otwierając przed bratem serce, wyjawiając mu latami skrywane uczucia. Przelała na papier całe swe cierpienie i ból, i miała pełną świadomość, że drugiego takiego listu już nie napisze, ponieważ ta spowiedź kosztowała ją zbyt wiele cierpień.

– Proszę, niech pan przeczyta… – Drżącą ręką wyjęła z torby kopertę i podała ją señorowi de Riano. Miała nadzieję, że treść listu zmiękczy mu serce i skłoni go do mówienia.

Wziął list jakby mimochodem, nadal bacznie śledząc wyraz jej twarzy.

– Za chwilę dostaniesz udaru – powiedział zadziwiająco łagodnym tonem i, ku jej ogromnemu zaskoczeniu, wziął ją szybko na ręce.

Czuła, że pot zalewa jej ciało, a w uszach dzwoni – choć przytomności nie straciła; pogrążona jakby w letargu nie miała siły nawet unieść głowy opartej o jego szeroką klatkę piersiową. Na policzku i skroni czuła równomierne bicie jego serca.

Gdy tak niósł ją jak piórko do ogrodu na tyłach domu, doznała dziwnego ukojenia pod wpływem siły i czułości płynącej z jego ramion. Poczuła się na tę ulotną chwilę tak pewnie i bezpiecznie jak dziecko w matczynych ramionach, i znów wróciła myślami do Stephena, którego jeszcze kilka tygodni temu miała szczery zamiar poślubić… Jakże była wówczas ślepa! Przecież to ona stwarzała Stephenowi poczucie bezpieczeństwa – mógł zawsze liczyć na jej wsparcie i pocieszenie – i tego właśnie po niej oczekiwał! Była stroną wyraźnie silniejszą w ich związku.

To jednak zastanawiające, pomyślała, że akurat w obecności seńora de Riano prawda uderzyła ją w oczy z taką oślepiającą jasnością. Prawda o słabości i egoizmie Stephena…

Gdy dotarli do patio, wyłożonego niebieskimi kafelkami i ozdobionego cienistą kolumnadą w stylu mauretańskim, señor de Riano ostrożnie położył Rachel na leżance. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki pojawiła się pokojówka z tacą zimnych napojów. Po chwili Rachel trzymała w ręku szklankę z rozkosznie chłodnym płynem.

Gdy już ugasiła pierwsze pragnienie, poczuła się nieco lepiej. Uniosła wzrok na swego wybawcę i niespodziewanie skrzyżowali spojrzenia. Na to nie liczyła wcale – na tę falę zmysłowego ciepła i podniecenia, która nagle ją ogarnęła. Wstrzymała na chwilę oddech z wrażenia, a potem gwałtownie odwróciła głowę.

– Brat, jak widzę, nie wspomniał pani, że ten rejon nazywamy La Sartenilla de Andalusia – przemówił cicho i łagodnie.

Wiedziona ciekawością rzuciła mu nieśmiałe spojrzenie, modląc się w duchu, by nie wyczytał z jej twarzy zmysłowego poruszenia.

– W pani języku to „andaluzyjska patelnia” – wyjaśnił rzeczowo.

– To prawda – Rachel przytaknęła ze zrozumieniem, a potem, zebrawszy siły, dodała: – Dziękuję za wszystko… Czuję się już o wiele lepiej i nie będę panu dłużej przeszkadzać. Czy mogłabym dostać z powrotem swój list?

– Hola, nie tak prędko! – przerwał jej niespodziewanie i otworzył kopertę. Z uwagą przeczytał list, po czym rzucił okiem na majowy stempel na znaczku pocztowym. – I czekała pani aż trzy miesiące, żeby nawiązać z bratem kontakt? – zapytał.

Och, dlaczego znów traktował ją tak jak podejrzaną w śledztwie?

– To ze względów finansowych – wyjaśniła niechętnie. – Musiałam najpierw spłacić pewne długi i upewnić się, że mam trochę oszczędności w banku… – Urwała nagle, ponieważ nie miała zamiaru wyjaśniać temu mężczyźnie zbyt wiele. Musiałaby powiedzieć, że zerwała ze Stephenem i w związku z tym straciła pracę na dziesięć dni przed udaniem się w podróż.

Dzięki Bogu, że przyłapała go na gorącym uczynku, nim złożyli sobie przysięgę. Wychodząc za mąż za Stephena, popełniłaby kolosalny błąd! Teraz była o tym święcie przekonana.

Po powrocie do Nowego Jorku będzie zmuszona poszukać sobie innej pracy. Wiedziała, że to może być trudne, zwłaszcza jeśli Stephen odmówi jej udzielenia dobrych referencji. Jakimż był mściwym, małostkowym człowiekiem! Nie potrafił zachować się honorowo… Czyżby naprawdę go kiedyś kochała?

– Zresztą mniejsza z tym – zakończyła, wstając z leżanki. Zarumieniła się, czując jego wzrok na swych kształtnych udach, które przez chwilę były widoczne spod podwiniętej spódnicy. – Jestem tu teraz – ledwie mogła mówić, policzki jej płonęły – i sama znajdę Briana.

Wyjęła mu list z ręki i odwróciła się gwałtownie, poszukując wyjścia, ale nim uszła kilka kroków, stalowa dłoń Vincente de Riano zacisnęła się wokół jej ramienia.

– A więc, kiedy po raz ostatni go pani widziała? Tylko, uprzedzam, bez wykrętów!

Rachel nie pojmowała, dlaczego ją o to pytał. Zresztą miała kłopoty z koncentracją, czując dotyk jego ciepłych palców na swej wrażliwej, nagiej skórze. Ten gest, z pozoru brutalny, miał jakąś niebywale intymną wymowę…

– Sześć lat temu – powiedziała.

– Madre de Dios! – Puścił ją gwałtownie, a potem przesuwając z zakłopotaniem rękę po swych gęstych, falujących włosach, powiedział spokojniejszym tonem: – Proszę pamiętać, że on nie jest już chłopcem.

– Wiem. – Odetchnęła gwałtownie. – Obydwoje się zmieniliśmy.

– Ale nadal macie podobne rysy twarzy i ten sam cudowny kolor włosów, którym w moim kraju wszyscy się zachwycają… – rzekł w dziwnym zamyśleniu.

– Oczywiście, z wyjątkiem pana! – docięła mu trochę niesprawiedliwie, ponieważ właściwie po raz pierwszy usłyszała od niego komplement. Postąpiła krok do przodu, ale znów się zatrzymała, zahipnotyzowana jego natarczywym spojrzeniem.

– Dokąd zamierza pani się teraz udać, panno Ellis?

– Czy to ma dla pana jakieś znaczenie? – Spojrzała nań z urazą i wyzwaniem.

– Si, señorita. Jeśli chce pani udać się w dalszą podróż, pragnę uprzedzić, że po zmierzchu drogi nie są zbyt bezpieczne. Zwłaszcza dla pięknych, jasnowłosych Amerykanek…

I znów ten pełen sprzeczności mężczyzna ją zaskoczył. Nieoczekiwanie okazał się troskliwy i opiekuńczy. Przyszło jej natychmiast do głowy, że Stephen nigdy się o nią nie martwił. Zawsze myślał wyłącznie o sobie i realizował jedynie własne potrzeby.

Spojrzała podejrzliwie na señora de Riano. Im dłużej rozmawiała z tym aroganckim nieznajomym, tym wyraźniej widziała wszystkie wady swego byłego narzeczonego. Jak to się mogło stać?

– Zatrzymałam się w hotelu Del Rey Don Pedro w Carmonie i zamierzam tam teraz wrócić – powiedziała.

– Zrozumiałem, że brak pieniędzy uniemożliwił pani wcześniejszy przyjazd do Hiszpanii – rzekł, nieznośnie przeciągając słowa. – Dlaczego zatem wybrała pani tak drogi hotel, skoro w okolicy jest wiele tańszych? To trochę dziwne, nie uważa pani? – Jego czarne oczy zaświeciły złośliwie.

– Chciałam spędzić z Brianem kilka dni w komfortowych warunkach – odparła z urazą. – Domyślam się, że przez ostatnie sześć lat życie go nie rozpieszczało.

– Święte słowa – mruknął pod nosem, jakby sam do siebie, ale Rachel go zrozumiała.

– Dlaczego jest pan taki okrutny! – wybuchła. – Z pewnością pan coś wie o Brianie i tylko droczy się pan ze mną jak… jak toreador z tym biednym zwierzęciem na arenie. Zawsze uważałam, że wy, Hiszpanie, macie we krwi okrucieństwo!

Zmarszczył czarne brwi w grymasie irytacji. Czyżby go wreszcie dotknęła?

– Nie sądzę, żeby Hiszpanie mieli monopol na tę szczególną cechę – odparł zimnym tonem. – Amerykanie mają na sumieniu szereg własnych okrucieństw. Najlepszym przykładem jest tu pani brat.

Wzmianka o Brianie spotęgowała rosnące napięcie. Rachel wzdrygnęła się przerażona. Zaczynała odnosić wrażenie, że złość i niechęć tego mężczyzny do jej brata wynikała z jakichś czysto osobistych pobudek. Brian musiał go bardzo skrzywdzić, dopiec mu do żywego… Z trudem opanowała wyobraźnię i powiedziała pozornie spokojnym tonem:

– Cokolwiek Brian zrobił, muszę poznać prawdę… Chciałabym mu pomóc… I wynagrodzić tych, których zranił.

Uśmiechnął się z wyraźnym szyderstwem.

– Jakaż z pani szlachetna osóbka, panno Ellis! – wycedził przez zęby. – Śmiem twierdzić jednak, że pani poświęcenie przyszło odrobinę za późno.

– Jak mam to rozumieć? – Rachel spojrzała mu prosto w oczy.

– Pani brat się ukrywa, ponieważ popełnił przestępstwo, które zaprowadziło jego wspólnika do więzienia – wyjawił bez ogródek.

Rozdział drugi

– To jakaś pomyłka – szepnęła Rachel. – To niemożliwe… – Nieświadomie cofnęła się o krok i oparła się ciężko o jedną z kolumn.

– Obawiam się, że nie.

Musiał spostrzec, że krew raptownie odpłynęła jej z twarzy, ponieważ nic nie mówiąc podszedł ku niej i poprowadził ją do stojącego nie opodal stołu. Gdy już bezpiecznie siedziała na krześle, pomyślała z irytacją, że znów powinna być mu wdzięczna za pomoc i troskę. A więc Brian się ukrywał… Nie do wiary! Gdy nagle podniosła oczy, przerażenie nadało im barwę ciemnego fioletu.

– Chyba… chyba nikogo nie zabił? – zdołała wyjąkać.

Vincente de Riano stał kilka kroków przed nią z rękami skrzyżowanymi na piersiach.

– Nie – powiedział po chwili napiętego milczenia.

– Bogu dzięki! – niemal krzyknęła, a łzy ulgi mimowolnie popłynęły po jej bladych policzkach. – Domyślam się, że to panu wyrządził krzywdę… Co takiego uczynił?

– Nie tylko mnie… – señor de Riano przeszedł powoli na skraj tarasu i oparłszy rękę o łuk kolumnady, popatrzył w zamyśleniu na góry. Jego potężna sylwetka na tle zachodzącego słońca wyglądała dziwnie złowieszczo.

Rachel siedziała z drżącym sercem, czekając na najgorsze. Śmiertelna powaga malująca się na twarzy señora de Riano zwiastowała złe wieści.

– Rok temu – podjął chłodnym, rzeczowym tonem – nieopatrznie zatrudniłem pani brata w mojej firmie w Jabugo i zapewniłem mu mieszkanie. Mieszkał razem z drugim cudzoziemcem, Szwedem, i razem pracowali przy pakowaniu i wysyłce towaru. Pani brata polecił mi przeor z La Rabidy, który twierdził, że Brian jest uczciwym i pracowitym młodzieńcem i zasługuje na lepszą płacę niż ta, którą może mu zaofiarować kościół. Przeor od lat jest przyjacielem naszej rodziny, zna mnie od dziecka i darzę go wielkim zaufaniem. Nie wahałem się więc ani chwili. Ale pani bratu udało się wywieść przeora w pole…

– Cóż takiego zrobił? – spytała z ciężkim sercem.

– Po kilku tygodniach pracy razem ze swoim kumplem zaczęli kraść szynki i sprzedawać je na europejskim czarnym rynku. Przez pewien czas ten proceder uchodził im bezkarnie. Moi pracownicy nie wykazali dostatecznej czujności. Sądzili, że popełniono błędy w rachunkach. Ale po pewnym czasie okazało się, że straty w magazynach były znaczne. Dokładnie okradli nas na dwadzieścia tysięcy dolarów! Jakiś czas potem przyłapano Szweda na gorącym uczynku. Został aresztowany, a policja odkryła, że ma konto w szwajcarskim banku.

– A co z Brianem? – dopytywała się niecierpliwie.

– W dniu, w którym aresztowano jego kumpla, nie zgłosił się do pracy i od tej pory wszelki słuch o nim zaginął. To miało miejsce pół roku temu.

– Wielki Boże! – wyrwało jej się z piersi.

– Szwed złożył zeznania obciążające pani brata.

Rachel nie mogła dłużej usiedzieć w spokoju. Skoczyła na równe nogi i zawołała z rozpaczą:

– To zupełnie niepodobne do Briana! Kocham go i znam od dziecka. Nie macie przeciw niemu żadnych dowodów z wyjątkiem słów tego mężczyzny. Nie wierzę, że to prawda… Przeor z pewnością się nie pomylił!

Vincente de Riano patrzył na nią wzrokiem pełnym litości.

– Czy pani brat kiedykolwiek się z panią skontaktował? Czy przysiągł pani, że jest niewinny?

– Nie – wyznała zgodnie z prawdą. – Wielka szkoda, że tego nie zrobił… Wiem, że pan mi nie wierzy, ale gdyby pan znał Briana, toby pan wiedział, że nie należy do ludzi, którzy przyznają się do kłopotów. Jest zbyt hardy, zbyt dumny… – Rachel ukryła twarz w dłoniach, przypominając sobie o jego ostatnim telefonie do matki. – Musiał już opuścić Sewillę – wyznała ledwie słyszalnym szeptem. – Kiedy po raz ostatni rozmawiał z matką, uprzedził ją, że przez dłuższy czas nie będzie się odzywać… Matka wyczuła, że dzieje się coś niedobrego, ale obie starałyśmy się nie dawać przystępu złym myślom. – W rozpaczy potrząsała głową. – Muszę go odnaleźć. Muszę go przekonać, że powinien zgłosić się na policję i wyznać prawdę. Proszę mi powiedzieć, gdzie on może być?